รู้ดีอยู่แล้วแสร้งทําเป็นไม่รู้
ประเภทสำนวน
"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง" จัดว่าเป็น สุภาษิต เพราะว่า เป็นคำสอนโดยตรงที่ให้คนรู้จักรับผิดชอบต่อความต้องการของตน และเตือนให้รู้จักทำงานก่อนได้รับผล มีใจความชัดเจน ฟังแล้วเข้าใจได้ทันที ไม่ต้องตีความซับซ้อน
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สุภาษิตนี้เป็นคำสอนเกี่ยวกับการทำงานเพื่อให้ได้มาซึ่งปัจจัยยังชีพ หากต้องการกินดี ก็ต้องทำงานหนัก ความหมายคือ ถ้าปากอยากกินของอร่อย ร่างกายก็ต้องยอมทำงานเพื่อให้ได้มาซึ่งอาหารนั้น เปรียบเสมือนการที่คนเราอยากได้ผลตอบแทนที่ดี ก็ต้องยอมลงทุนลงแรงอย่างเต็มที่
ตัวอย่างการใช้สำนวน "กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง" ในประโยค
- ลูกชายผมเอาแต่เล่นเกม ไม่ยอมตั้งใจเรียน ผมก็บอกว่า กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ถ้าอยากมีงานดีๆ ทำ ก็ต้องตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้
- เขาชอบแต่จะเสพความสะดวกสบาย ไม่ยอมออกกำลังกาย พอป่วยก็มาบ่นไม่หยุด ก็ต้องบอกว่า กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง คนเราต้องดูแลสุขภาพก่อนจะเสียสุขภาพไป
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
